Vrijdag, 1 maart 2019, om 20:00 uur in de Bibliotheek Smilde

MANCHESTER by the SEA

Film met een prachtig script waarin we Lee Chandler volgen (Casey Affleck, een fantastische rol!). Lee, die na het overlijden van zijn broer Joe opeens tegen wil en dank de voogd wordt van neefje Patrick. Tegen de achtergrond van Massachusetts, en de haven in het bijzonder, leren we beetje bij beetje de tragische geschiedenis van Lee kennen.

Lee, sociaal onhandig, worstelt met zijn verleden. Hij drinkt en gaat regelmatig op de vuist. Niet de ideale persoon om een kind op te voeden.

Patrick, een tiener, is het tegenovergestelde van Lee; hij probeert ondanks het verlies van zijn vader de draad weer op te pakken.

Het botst regelmatig tussen de twee, en het zijn juist deze interacties die de film een zekere luchtigheid geven waarin ruimte is om te lachen. Daarnaast maken we kennis met Lee’s ex-vrouw, overleden broer, en met de moeder van Patrick. In flashbacks leren we een andere kant van Lee kennen. De vraag dringt zich op wat er jaren geleden is gebeurd. Terwijl Lee en Patrick elkaar zo goed en zo kwaad als het gaat leren kennen, blijkt gaandeweg wat er op Lee drukt. Later in de film wordt ook duidelijk waarom Joe de voogdij bij zijn broer neerlegde. En we zien dat Lee langzamerhand ontdooit…

Regisseur Lonergan neemt de tijd voor zijn karakters en daardoor worden het personages waar je om gaat geven.

Deze film laat op indringende wijze zien wat rouw en schuldgevoel met iemand kunnen doen. ‘Manchester by the Sea’ speelt zich af in de staat Massachusetts. Hoofdpersoon: Lee Chandler (Casey Affleck), een in zichzelf gekeerde en door het leven getekende man die een spartaans bestaan leidt als conciërge cq. klusjesman in een appartementencomplex in een voorstadje van Boston. Als hij niet aan het werk is, verzuipt hij zijn zuur verdiende centen in de plaatselijke bar. Het mag duidelijk zijn: Lee heeft geen enkel plezier in het leven. Naarmate we hem beter leren kennen, zien we in dat hij zichzelf met dit bikkelharde bestaan straft voor gebeurtenissen uit het verleden. Zijn routine van toiletten ontstoppen en sneeuwschuiven wordt bruusk onderbroken door een telefoontje; zijn oudere broer Joe (Kyle Chandler) heeft een hartaanval gehad. Tegen de tijd dat hij is aangekomen in zijn geboorteplaats Manchester-By-The-Sea, is Joe helaas al overleden. Aan Lee de taak om het verdrietige nieuws over te brengen aan Joe’s zestienjarige zoon Patrick (Lucas Hedges), en de begrafenis te regelen.

Patrick is een typische puber: hij kan niet kiezen welk meisje hij leuker vindt, dus papt hij met allebei aan, hij speelt in een rockbandje en heeft een plekje in het ijshockeyteam van de school. Omdat zijn alcoholische moeder Elise (Gretchen Mol) het gezin jaren geleden al in de steek liet, leefde hij samen met zijn vader. Het nieuws dat zijn vader er niet meer is, dringt niet direct tot hem door. Lee schrikt zich een hoedje wanneer hij erachter komt dat Joe hem in zijn testament heeft aangewezen als Patricks voogd. Dat iemand hem nodig heeft, dat is een gevoel dat Lee angst inboezemt. Waarom dat zo is, komt eigenlijk pas halverwege de film naar voren, in een scène die de rillingen over je lijf doen lopen.

Ooit had Lee een gewoon gezin, met zijn vrouw Randi (Michelle Williams) en drie kleine kinderen, in ditzelfde Manchester-By-The-Sea. En toen ging het onverwachts ineens gruwelijk mis. Sinds die gitzwarte dag wordt Lee verscheurd door een intens gevoel van schuld en rouw; ruimte voor andere emoties gunt hij zichzelf niet. En in Manchester kwam hij liever ook nooit meer. Dat zijn neef Patrick hem nu nodig heeft, dwingt hem om de confrontatie met zichzelf aan te gaan.

Gezien de thema’s verwacht je dat ‘Manchester by the Sea’ een loodzware film is. Gelukkig gunt Lonergan zijn kijkers ook warme momenten en is er humor (vooral dankzij Lucas Hedges die als Patrick een heerlijke puber neerzet, die enerzijds de stoere bink uithangt, maar anderzijds zo onzeker is als wat). Want, zo beweert de schrijver/regisseur: “Hoe ongelooflijk tragisch een situatie ook kan zijn, en hoe diep je ook rouwt, het leven gaat door.” Het hart van de film wordt echter gevormd door Casey Affleck, die de beste rol uit zijn carrière neerzet. De rol van een geharde man, verbitterd door het leven, die zichzelf compleet afgesloten heeft van alles wat het leven de moeite waard maakt. Een straf die hij meent verdiend te hebben door zijn nalatigheid. Omdat we pas later ontdekken hoe de vork in de steel zit, wordt zijn kille afstandelijkheid niet direct verklaard en moet je blijven kijken om Lee echt te leren kennen. Langzaam zien we hem ontdooien, in het contact met Patrick, maar ook met Randi, die hij gedwongen door de omstandigheden weer tegen het lijf loopt. Dat Michelle Williams een van de beste actrices van haar generatie is bewijst ze hier nog maar eens; de confrontaties die Randi en Lee hebben behoren emotioneel gezien tot de meest intense momenten in de film, die je regelmatig naar adem doen happen.

Een film waar je stil van wordt.